Iggy was vanaf het begin een hondje dat gelijk in je hart kruipt.
Het is een enorme knuffel die zichtbaar geniet van de aandacht. De keerzijde: het is de eerste hond waarvan ik merk dat aandacht voor verkeerd gedrag echt dat gedrag verergert.
Hij is heel erg gericht op meewerken en heel gevoelig voor het benadrukken van wat hij allemaal goed doet. De keerzijde: als ik vooral mopper op fouten gaat het van kwaad tot erger.
Sociaal
Hij is heel voorzichtig in zijn benadering tot andere honden, waardoor hij zelden ruzie heeft. De enige keren dat dat gebeurt, is als de dames erbij zijn en hij toch probeert een punt te maken bij een andere reu. Dat doet hij dan zo voorzichtig, maar tegelijk zo enorm gespannen, dat de andere reu (vooral het type doordrammer) er vaak op reageert. Als ik terugdenk aan Kari, nam die zeker toen hij volwassener was geen blad voor de mond en dreef hij luid blaffend en om de andere hond heen dansend de ander vol overtuiging weg. In het begin probeerde ik Kari in het gareel te houden, maar op een gegeven moment zag ik in dat hij feitelijk geweldig was in het op afstand houden / krijgen van de vervelendste doordrammers (denk o.a. aan van die drammerig piepende Labradors met een gigantische plaat voor de kop). Tegenwoordig laat ik het ook de dames toe om al op afstand te blaffen, waarmee ze andere honden aangeven dat zij niet gediend zijn van geëtter van andere honden. En het werkt! Het zorgt er in 99% van de gevallen dat andere honden hen beleefd benaderen, waardoor je elkaar vervolgens in alle rust en stilte (!) kunt passeren.
Maar even terug naar Iggy: hij wil eigenlijk niet moeilijk doen, maar wil ook die andere hond weg hebben. Hij mist alleen de vaardigheden om dat voor elkaar te krijgen. Anderzijds, als een hond angstig is, weet Iggy hem vaak uit de tent te lokken door zijn voorzichtige, rustige benadering en vervolgens zijn speelgedrag – al begint dat laatste minder te worden. Hij is immers ook alweer bijna 2,5 jaar.
Training
Ik wilde een fijne trainingshond. Vanaf het begin stond Iggy in meewerkstand. Hij vindt het enorm leuk om samen dingen te doen en hij leert makkelijk. Hij kan qua oefeningen echt al ontzettend veel en reageert steeds beter op mondelinge commando’s.
Tegelijk is Iggy ook heel erg oplettend op wat er allemaal in de omgeving gebeurt. Zo kan hij middenin een agilityparcours ineens stokstil blijven staan om iets te bekijken dat op 100 meter afstand op het veld of daarbuiten gebeurt. Vroeger wilde hij er ook vaak heen om dingen nader te inspecteren (en misschien een andere hond uit te nodigen tot spel), tegenwoordig kan ik daarna wel vlot doorwerken met hem.
Ook geestelijk opwarmen
Iggy moet ik niet alleen fysiek, maar zeer zeker ook geestelijk “opwarmen” voor we een parcours gaan lopen. Daar kan ik vaak dogdance-oefeningen voor gebruiken, in het ergste geval nog voorafgegaan door wat ’touch’-oefeningen om eerst zijn aandacht te vangen. Bij de start staat hij meestal om zich heen te kijken. Tot hij ziet dat we nu echt gaan starten, dan gaat zijn focus (mits “opgewarmd”) wel degelijk weer naar het samenspelletje.
Iggy kan heel snel zijn. Maar zijn tempo kan gigantisch in elkaar zakken, bijvoorbeeld als ik niet duidelijk ben of als hij iets moeilijk vindt of verwacht dat het moeilijk wordt. Hij kan al enorm moeilijke agilityparcoursjes met ommetjes en moeilijke wissels aan, hij is een droom om te handlen, maar als we daar teveel van doen, wordt hij traag. Hij heeft bij Agility ook geregeld simpele snelle recht-toe-recht-aan-parcoursen of zelfs hele lessen nodig om op tempo te blijven.
Schrikken!
Heeft hij ook minder leuke kanten? Ja. Ik spring geregeld van schrik uit mijn vel als hij op een miniem geluidje of iets dat ik niet waar kan nemen, ineens enorm hard gaat blaffen. Hij komt daarna nog wat namopperend gelukkig wel snel weer tot rust.
Hoe dan ook reageert hij op de kleinste afwijkingen. Iemand met een kind met bungelende benen op de rug. Iemand met een afwijkend loopje. Iemand die een kind of hond draagt. Überhaupt kinderen, die doen vaak onverwachte dingen. Uiteraard ook mensen die naar hem kijken, daar zijn veel Spetsen gevoelig voor. Iemand die mij al te vriendelijk begroet (gewoon in het voorbij lopen). Ik moet er alert op zijn en hem met een vrolijk “negeer!” even bij me roepen.
Superfijn wandelmaatje
Iggy is echt een heerlijk hondje om mee te wandelen. Hij reageert op de kleinste aanwijzingen en wacht netjes bij stoepranden. Zelfs verzonken stoepranden gaat hij steeds beter herkennen.
Zondagochtendrondjes
Op zondagochtend wandel ik meestal bij ons naar het dorpscentrum met Iggy los. Een beetje illegaal, maar om 8 uur ’s ochtends zijn er op ’s zondags maar heel weinig mensen op de been. We gaan dan langs een fietspad waarbij Iggy keurig aan één kant blijft, langs de grasstrook. We hebben vaste plekken waar we oversteken naar de stoep, en waar huizen met voortuinen zijn, weer naar de grasstrook aan de overkant.
In het dorp gaan we onder de weg door via het verdiepte metrostation. Daar hebben ze granieten ‘zittreden’ gemaakt waar we Iggy’s posities oefenen. In onderstaand filmpje vond ik hem wat wiebelig worden met de ’tik’, waarbij hij zijn linkerpoot moet optillen. Dus oefen ik vooral veel op stabiel ‘staan’, voordat ik weer een keertje de ’tik’ vraag.
In het dorpscentrum hebben ze een aantal prachtige kinderspeeltoestellen geplaatst. Ook die gebruik ik geregeld voor oefeningen. Op het ronddraaiding werken we aan ‘staan’ (moeilijk, omdat het ding meer helt naarmate je hoger komt). (Excuses voor het instabiele beeld, ik ben niet zo handig met mijn telefoon als ik tegelijk andere dingen doe).
De luxe gedempte wip gebruiken we waarvoor hij bedoeld is. Iggy vindt deze zo leuk dat ik er tussendoor echt niet voor hoef te belonen. Hij staat er ook op alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Al met al beginnen Iggy en ik elkaar steeds beter te begrijpen en hoeven we steeds minder na te denken bij de samenwerking. Ik weet steeds beter hoe ik zijn aandacht erbij kan krijgen, en andersom wordt zijn concentratie ook steeds beter. Met wandelen heeft hij aan subtiele signalen van mij genoeg om te reageren.
Met 2,5 jaar verwacht ik dat daar nog wel verdere verbetering in komt. Ik zie hem in allerlei dingen nog steeds meer volwassenheid krijgen. Al zou ik dat bij dit mannetje bijna vergeten, omdat hij feitelijk al heel erg goed is en veel kan, maar Spetsen worden vaak laat volwassen.